Rolandingridshaya.reismee.nl

Het onbekende Bangkok

We kunnen er nog geen genoeg van krijgen. Onze fietstocht door Thailand, Cambodja en Vietnam zit er inmiddels op, maar nu we in Bangkok zijn hebben we geen zin om weer naar de bezienswaardigheden te gaan die we meer dan 20 jaar geleden ook al gezien hebben. Daarom hadden we afgelopen dagen al even contact gezocht met onze eerste gids, Tom, om te vragen of hij eventueel tijd had om ons in en om Bangkok te begeleiden op een fietstocht.

Hij kon zelf niet, maar wist wel iemand die dat voor ons kon regelen. Nadat we een prijs hadden afgesproken werd dit vastgelegd en we zouden om 09.00 uur bij een bepaalde plaats moeten zijn, in het midden van het centrum. We moeten naar Grasshopper Adventures om daar onze fietsen op te halen en Andy, onze gids zou dan klaarstaan.

Nadat we gisteravond rond half twaalf in ons hotel aankwamen moesten we dus eerst uitzoeken hoe we daar op tijd moesten komen. We zitten op ongeveer 10 km afstand, maar in de ochtendspits is er geen doorkomen aan met een taxi. We konden eerst om 8 uur een transfer van het hotel naar de MRT krijgen, dat is de metro die ons een heel eind de stad in kan brengen tot het eindpunt Hua Lamphong. Vanaf daar zouden we dan nog een Tuk tuk moeten regelen. Na ons ontbijt worden we netjes naar het metrostation Huai Khwang gebracht. We kopen onze entreebewijzen en krijgen twee plastic muntjes. Met deze muntjes krijgen we toegang bij de poortjes met een magneetsysteem. Eenmaal op het perron zien we mensen allemaal netjes in rijtjes staan , wachtend op de metro. We sluiten ergens aan en wachten tot de metro komt. Pas toen bleek waarom mensen zo staan opgesteld. Telkens 2 rijtjes bij elkaar bij 1 deur. Zodra de deur opent kunnen mensen in het midden eruit en daarna stappen mensen van het linker en rechter rijtje in. Tenminste, dat was de bedoeling, maar er stapt bijna niemand uit en de metrostellen zitten barstensvol. De mensen staan als sardientjes op elkaar gekropt en er kan niemand meer bij. Deze metro moeten we dus voorbij laten gaan. Het is inmiddels kwart over acht en de rit duurt circa een half uur, dus dat wordt nog krap om op tijd op onze plek van bestemming te komen. De volgende metro komt gelukkig al na 5 minuten, maar ook hier zien we hetzelfde ritueel. Een enkeling gaat eruit en daarna is het stouwen om toch maar mee te kunnen. Het zijn bijna Japanse taferelen. Ook deze moeten we weer voorbij laten gaan. Zo hebben we er 4 voorbij moeten laten gaan en in de vijfde weten we ons nog ternauwernood bij te proppen, elkaar vasthoudend om er maar zeker van te zijn dat we er allebei in staan. Voor ons is het nu een avontuur, met de spanning of we wel op tijd komen, maar je zal maar dagelijks afhankelijk zijn van dit vervoer met temperaturen van boven de 35 graden, laat staan in zo’n overvol treinstel. Bij het eindstation moeten we weer door poortjes en worden onze muntjes ingeslikt. Er zijn geen tuk-tuks te zien, dus nemen we maar een motorfiets. We leggen uit waar we naar toe willen en stappen achterop. Twee motoren die met een noodvaart door de stad crossen, tussen al het drukke verkeer door. Het is inmiddels vijf voor negen, dus misschien kunnen we het nog net halen. We stoppen en stappen af, maar zien niet de afgesproken zaak, wel zien we een fietsorganisatie genaamd Ko van Kessel. Wat blijkt, ze hebben ons gewoon naar een verkeerde plek gebracht. Er wordt druk overlegd tussen de twee chauffeurs. De plek waar wij eigenlijk naar toe moeten is wel heel ver weg, het lijkt erop dat ze ons niet verder willen brengen, omdat dat niet hun wijk is en ze de weg ook niet weten. Na aandringen van ons en het gebruik van Google maps vervolgen we toch onze route. Het is inmiddels 2 minuten over 9. De chauffeurs begrijpen dat we haast hebben en gaan nog harder rijden. Met een snelheid van meer dan 80 km per uur zigzaggen we met z’n tweeën achter elkaar door de ochtendspits. Even wordt er ingehouden, omdat de politie naast ons staat bij het stoplicht, maar even later is het weer vol gas. Het wordt alleen nog maar drukker. We moeten nu in de buurt zitten. Een van de chauffeurs checkt nog even bij een lokale tuktuk chauffeur en uiteindelijk komen we 10 minuten te laat bij onze plek. Onze fietsgids staat al met een grote grijns op z’n gezicht klaar om ons te ontvangen. Roland? Ingrid? Nice to meet you! Hij was natuurlijk maar wat blij dat we uiteindelijk kwamen opdagen, want hij had al wel fietsen voor ons gehuurd, maar had nog geen geld van ons ontvangen.

We zetten onze fietshelmen weer op, fietshandschoentjes aan en we kunnen vertrekken. We hebben afgesproken niet de gebruikelijke toeristische plaatsen te willen zien, maar juist meer het werkelijke leven in en om Bangkok. Hoewel de zaak aan een verschrikkelijk grote weg zit, weet Andy ons al binnen 30 meter via een klein paadje weg van de drukte te leiden. We zigzaggen tussen hoge gebouwen, betonnen muurtjes en nemen allerlei haakse bochten. We rijden zelfs nog even over backpackstreet en dan snel weer de smalle paadjes opzoekend, overal tussendoor. We moeten even stoppen, tillen de fiets over een drempel en gaan een deur door. We rijden nu dwars door een woning. Rijden er aan de achterkant weer uit. Het schijnt allemaal heel normaal te zijn. We belanden daarna langs de oever van de rivier, het lijkt zelfs een beetje op de smalle wandelpaadjes langs de Thames in Londen. We staan nu onder een grote brug, nemen een lange trap naar boven en vervolgen de route over de brug. Ook nu belanden we weer in de achteraf straatjes, haakse bochten, altijd opletten of er geen scooters aankomen. We rijden dwars door een restaurant, even verder schitterende planten in de steegjes om het gezellig te maken, overal de geuren van versbereid eten. We vallen werkelijk van de ene verbazing in de andere en genieten met volle teugen. Dan opeens weer een open stuk waar een immense tempel is gebouwd. We vervolgen de smalle steegjes, eentje is zelfs niet veel breder dan de breedte van ons stuur. Voorzichtig rijden dus. Ook de smalle weggetjes langs het water vragen om extra zorgvuldigheid in het sturen. De weggetjes zijn namelijk zo’n 60 cm breed, met haakse bochten, bruggetjes zonder reling (ook slechts 60 cm breed) en aan de ene zijde water en aan de andere zijde een diepe greppel. Rustig rijden dus, maar 200 procent genieten.

Aangezien we zo’n 5 uur zullen fietsen zoeken we een lokaal tentje op om te lunchen. Na de lunch trekken we iets verder buiten de stad, het groene gedeelte. We zijn nu zo’n 20 km buiten het centrum, maar in de ochtend doen mensen er 2 tot 3 uur over om in de spits naar het centrum te komen. We komen bij de ferry aan en steken de rivier weer over, steken een paar snelwegen over (met de fiets nota bene, schijnt hier allemaal te kunnen) en belanden weer in de smalle steegjes rondom het centrum. Een tocht die we zeker kunnen aanbevelen, als je niet de standaard attracties wilt zien of genoeg hebt van het rondslenteren door de stad van terrasje naar terrasje.

Onze rit zit erop en voor ons is nu de tijd aangebroken om een terrasje op te zoeken. Een heerlijk biertje en verse vruchtenshake hebben we nu wel verdiend. We genieten nog even na en vergapen ons aan de variëteit aan mensen die hier voorbij loopt.

We besluiten om rond half vijf terug te keren richting ons hotel en hopen dat we daarmee de grootste drukte bij de metro kunnen ontlopen. Gelukkig is dit enigszins het geval, hoewel het op sommige stations al weer proppen was. Enige voordeel was, dat wij nu vanaf het beginpunt in de metro zaten.

Eenmaal terug in het hotel zijn drie nieuwe gezinnen gearriveerd. Allemaal Nederlanders, die een voor een bij ons komen zitten om te vragen wat we allemaal gedaan hebben. We zitten nog in onze wielerkleding, dus dat vraagt bij veel mensen om een verklaring. Velen zijn enthousiast over de wijze waarop we gereisd hebben en zijn benieuwd hoe we dat allemaal geregeld hebben. En dat is niet zo moeilijk, via het internet en dan contact opnemen met een lokale partij. Je moet alleen het lef hebben om het dan ook te boeken, zonder dat je de organisatie verder kent. Maar wij hebben er zeker geen spijt van gehad. Het was top geregeld en we hebben nog nooit zoveel geproefd en gezien van een land. Morgen nog een laatste dag om te ontspannen, waarna we in de avond weer terug zullen vliegen op Frankfurt. Wat is de tijd toch weer voorbij gevlogen.

Laatste dag van de fietsreis

Onze georganiseerde fietstocht zit er na vandaag op. De laatste 50 km, want zoveel zullen we vandaag fietsen, van Travinh naar Ho Chi Minh City of in de volksmond Saigon. De Vietnamezen verkiezen de laatste naam.

De tocht van vandaag gaat weer grotendeels door het achterland, over de kleine paadjes, afgewisseld met modderpoelen. We beginnen ons al aardig thuis te voelen in de blubber en onze stuurmanskunsten zijn ongekend. Als je maar niet te veel druk zet en dus in een lage versnelling er doorheen rijdt. We moeten namelijk een beetje schoon blijven, want deze fietskleding moet straks ongewassen in de koffer.

Bij een lokaal tentje aan de rivier drinken we nog een heerlijk kopje thee, met een vleugje pandanblad. We hebben hier een geweldig uitzicht op de brug die we straks over zullen steken. Deze brug over de Mekong rivier is 1,5 km lang en gaat lekker steil omhoog. We vervolgen onze route en beklimmen de brug. Een brug waarvoor tolgeld betaald moet worden, behalve voor fietsers en scooters. We gaan vrij gemakkelijk in een hoog tempo omhoog, maar wat nog veel leuker is, dat we in een noodgang ook weer naar beneden konden. Op de snelweg net zo hard als de auto’s is toch wel een heerlijk gevoel. De kilometers gaan erg snel vandaag. Zeker als je weet dat dit de laatste van je vakantie zijn. Wellicht dat we morgen nog een tripje plannen in Bangkok, maar dat is nog niet zeker.

De laatste 15 km gaan over een wel heel erg slechte weg. Overal staat water en over de volle breedte van de weg zitten diepe kuilen. Erg voorzichtig rijden dus. De omgeving echter is weer schitterend. We rijden tussen de palmen, varens en kokosvelden. In deze provincie, met als bijnaam Coconut Island, worden de kokosnoten volledig ontleed en elk deeltje wel weer gebruikt voor verschillende doeleinden. Het is echter een ontzettend arbeidsintensief proces.

We sluiten de tocht af bij een lokaal koffietentje, waar we gebruik mogen maken van de douche bij de mensen thuis. Het is ongelooflijk hoe gastvrij de mensen weer zijn. Met schone kleding stappen we in de bus om richting de luchthaven te rijden voor onze vlucht naar Bangkok vanavond. Voordat we daar arriveren nemen we nog uitgebreid de tijd om nog even te lunchen, we hebben toch nog tijd genoeg. Op het laatste stukje in de bus worden nog mailadressen uitgewisseld, zodat we de foto’s van onze gids kunnen ontvangen. We hebben weer vele momenten om op terug te kijken.

Het geluk was aan onze zijde

Van Can Tho naar Travinh

Voordat we gaan fietsen zullen we eerst op de boot stappen. We lopen naar de kade waar alle boten vertrekken, maar merken al snel dat we onze schoenen en sokken moeten uittrekken, want de Mekong is buiten z’n oevers getreden. Als we op de boot willen stappen moeten we (op de kade) door 20 cm hoog water. We hebben een boot voor ons alleen en varen naar de floating market van Can Tho. Hier zijn we 14 jaar geleden ook al geweest toen Shaya nog maar 6 jaar oud was. Inmiddels is het toerisme hier al aardig toegenomen en zie je bijna meer toeristenboten dan werkelijke handelswaar. Toch blijft het mooi om te zien hoe alle bootjes tussen elkaar door krioelen en dan ook nog aardappels, meloenen, ananassen en groente verkopen.

Eenmaal aan wal bezoeken we eerst nog de lokale markt en slaan nog wat vers fruit in voor vandaag en morgen. Dat is altijd heerlijk als snack tijdens onze stops.

Iets buiten Can Tho starten we onze fietstocht op een groot industrieterrein met allemaal brouwerijen, waaronder Heineken, die hier al de lokale merken inmiddels heeft opgekocht. We belanden op een smal weggetje met veel veel rotsen en kuilen. Gelukkig is deze weg niet al te lang, want het leidt slechts tot de veerboot. We steken de Mekong over en komen uit op een groot eiland in de rivier (Ving Long). De weg die hier overheen voert is niet breder dan een meter en met tegenliggers (met name scooters) is het dus flink oppassen. Het is echter wel een schitterende route van ruim 9 km lengte met overal vers fruit, dat je zo vanaf je fiets zou kunnen plukken. Over de lengte-as van het eiland komen we uiteindelijk weer uit bij een andere veerboot, die ons aan de andere zijde weer aan het vasteland brengt. Ook daar gaan we snel weer van de hoofdwegen af. We nemen een alternatieve route die iets langer is, maar wel veel mooier dan de doorgaande weg. We passeren schitterende boomgaarden, vele rijstvelden, bananenplantages, rambuthanbomen en kruisen vele watertjes. We gaan over steeds smallere weggetjes en gaan bruggetje op en bruggetje af. Ze maken deze hier heel steil, dus iedere keer goed terugschakelen en opletten dat er niet net een tegenligger aankomt, anders lig je in het water. Vele bruggetjes zijn van beton, maar steeds meer gaan we nu ook over aan elkaar vastgebonden boomstammetjes of houten bruggetjes. De planken liggen overal los en rammelen flink als we er overheen rijden. De kinderen zwaaien weer uitbundig naar ons vanuit hun huizen. De weggetjes zijn gemaakt van aan elkaar aangesloten betonnen platen van 1x2 meter. Deze zijn echter op vele plaatsen al flink verzakt. We rijden nog dieper het groen in, mooie palmen overwoekeren het pad en we moeten regelmatig bukken. We slingeren langs de ontelbare kanaaltjes, over de bruggetjes en met een continu ander uitzicht.

Dat we continu alert moeten zijn blijkt maar weer wanneer Roland een bruggetje afrijdt en dan hard moet remmen, omdat we een tegenligger hebben. Dit gebeurde echter precies in de bocht, waardoor hij hard onderuit gaat. Gelukkig geen grote schade, behalve een wond aan zijn elleboog en een gekneusde muis van zijn hand die in de loop van de middag blauw wordt. We vervolgen onze route weer en komen bij een stuk dat is afgezet. We kunnen hier niet verder en moeten midden in deze jungle een andere route vinden. Google Maps werkt hier niet, dus proberen we maar een andere weg en zien dan wel waar we uitkomen. We komen na een flink stuk fietsen en de allermooiste routes weer op een iets grotere weg, waardoor we weer in de juiste richting verder kunnen. We nemen weer een veerboot.

We hebben er inmiddels al weer 65 km op zitten en fietsen de laatste 20 km vooral door de rijstvelden. Overal is men bezig om de rijst te oogsten en na het oogsten de restanten weg te halen, hetgeen weer als hooi verkocht kan worden. De eenden worden weer op het veld uitgezet om de achtergebleven rijstkorrels er tussenuit te pikken en even verderop wordt het land al weer platgebrand voor hergebruik van de grond later dit jaar. Sommige delen waar we doorheen fietsten waren volledig mistig door de vele rookontwikkeling.

We proberen steeds een beetje sneller te gaan fietsen, want we verwachten weer een flinke regenbui, gezien de gitzwarte wolken die boven ons hangen. En die worden alleen nog maar zwarter. Zonder een spatje regen komen we aan in ons hotel, waarna de bui in alle hevigheid losbarst. Het geluk was aan onze zijde.

De bruisende stad Can Tho

De eerste volle dag in Vietnam brengen we door in de Mekong delta. We vertrekken uit Chau Doc en zullen vanavond in Can Tho aankomen. Een afstand die we niet geheel per fiets zullen afleggen. We zullen een stuk van 340 km afleggen met onze bus. In de ochtend fietsen we in ieder geval wel. We rijden veel over smalle dijkjes, met overal water. In vele opzichten lijkt Vietnam op Nederland als het gaat om het reguleren van water. Dit hele land leeft van het water. Zo ver als je kunt zien staat het land onder water. Later in het jaar zal dit weer grond voor rijst worden. We passeren schitterende vlaktes vol met roze waterlelies. Zowel geopend als in knop een schitterende bloem en ik kom er achter dat de vrucht van deze bloem vaak in gedroogde vorm voorkomt in onze kerststukjes.

Onderweg worden eenden weer van het ene stukje land over de weg geleid naar een ander stukje land om dit weer schoon te eten. Het blijft een schitterend schouwspel om die waggelende bende achter elkaar aan te zien hobbelen.

We rijden in zuidelijke richting, evenwijdig aan de Cambodjaanse grens. Hier is tijdens de periode van de Rode Khmer ook flink gevochten en zijn veel slachtoffers gevallen. Ook hier horen we weer de meest gruwelijke verhalen over de killing fields in Vietnam deze keer. We bezoeken één van deze killing fields en het museum. Ook hier weer veel foto’s van vluchtende, gemartelde en overleden mensen. De praktijken die de Rode Khmer er op na hield in Cambodja werden ook hier onverkort toegepast. We zien schedeltjes van kinderen van 0-2 jaar bij elkaar opgestapeld liggen en per leeftijdsgroep zie je de aantallen verder oplopen. De bevolking in dit gebied voelt zich nog steeds Khmer (Cambodjaans), hoewel ze de Vietnamese nationaliteit hebben. In het verleden is dit gebied ook jarenlang Cambodjaans geweest.

Na de lunchbreak rijden we in zo’n 4,5 uur naar Can Tho. We snappen nu weer waarom fietsen zoveel leuker is dan in een busje zitten. Uiteindelijk arriveren we in Can Tho waar we in een hotel zitten met schitterend uitzicht op de Mekong rivier. We hebben echt een super uitzicht vanaf de 9e etage. We douchen snel en gaan nog even de bruisende stad proeven. Het is de 5e grootste stad van Vietnam en trekt enorm veel toeristen, niet alleen vanuit het buitenland, maar ook van Vietnamezen zelf. We sluiten de dag af in een restaurant aan de Mekong rivier. Onze gids heeft een mooi plekje voor ons gereserveerd op de vlonder die boven de rivier uitsteekt. Echt een schitterende plek.

Van Cambodja naar Vietnam

Onze laatste kilometers zijn geteld in Cambodja. Het zijn zeker niet de makkelijkste, want 50 km in iets meer dan 2 uur tijd met stormwind tegen en heuvelop valt niet mee. De benen lopen snel vol. Mijn fiets is ook een beetje op. Er zit een steentje in de derailleur en het kraakt aan alle kanten. Zonder ook maar 1 lekke band gehad te hebben moet ik nu toch wisselen van fiets. Helaas een iets kleiner frame, wat toch een beetje ongemakkelijk zit. We stampen door, hoewel we wel mooiere routes gezien hebben. Dit is een vrij drukke weg naar de grens met Vietnam. In Phnom Den zullen we de grens overgaan. Dat betekent echter ook afscheid nemen van onze gids en chauffeur, die echte vrienden zijn geworden. We hebben een hoop met hen gelachen. We hebben nog een cadeautje voor z’n 4 maanden oude dochtertje gekocht en zeggen hen nu gedag. Een stel om nooit te vergeten.

We passeren weer 2 grensposten, eerst die van Cambodja en later die van Vietnam. Daar moeten we even wachten, omdat er nog wat mensen in de rij staan. Een man dacht echter voor iedereen te kunnen dringen met wat geld in z’n paspoort, maar daar steken we natuurlijk een stokje voor. Gewoon op je beurt wachten. Met handen en voeten wist hij heel goed wat we bedoelden. Eenmaal over de grens moeten we langs nog twee controleposten voor wat stempels. De eerste gaat heel vlot. De man is slechts geïnteresseerd in alle stempels die we van andere landen hebben en lacht ons toe als teken dat we door kunnen. Bij de volgende post weer even wachten. Onze nieuwe Vietnamese fietsgids is al bij ons en geeft aan dat we per paspoort 1 dollar moeten betalen. Aangezien dit riekt naar omkoperij geef ik slechts de paspoorten en wacht wel totdat de man aangeeft dat we moeten betalen. Hij bestudeert de twee paspoorten zorgvuldig en roept dan onze gids erbij. Wij mogen er niet bij zijn. Volgens mij krijgt hij nu te horen dat hij ons beter moet africhten om ook smeergeld te betalen. Uiteindelijk mogen we doorlopen, zonder ook maar iets betaald te hebben. Niet dat het om het bedrag gaat, maar ik weiger om mee te werken aan dit soort praktijken. Welkom in Vietnam.

We vergeten dit snel weer en zoeken onze nieuwe fietsen op. De tassen worden weer in een busje geladen en de eerste kilometers gereden. Helaas geen succes, want de tandwielen zijn helemaal versleten en je trapt iedere keer door. Ik krijg al snel de reservefiets, die gelukkig iets beter is, maar toch nog steeds een stuk minder dan in Cambodja. Alleen maar een constatering, want we laten ons fietsplezier er niet door beĂŻnvloeden.

De middag rijden we gelukkig door wat meer afgeschermd gebied. Met name afgeschermd van de wind dan. Je ziet hier veel meer beplanting en bomen langs de weg staan, waardoor het goed is ingesloten. Kleine weggetjes kronkelen door het groene landschap, overgaand in dijkjes omgeven door water. Je merkt gelijk dat het hier drukker bevolkt is. Ook al rijden we over kleine weggetjes, toch is er altijd wel iemand te bekennen. De kinderen willen je hier allemaal een high five geven en er zijn hier veel meer honden en katten te bekennen.

Tussendoor stoppen we nog even voor een koffie break, maar voor ons zonder koffie. De banaantjes worden weer aangerukt en we relaxen even bij een lokaal tentje.

De laatste paar kilometer gaan over een hele brede weg, met een afzonderlijk gedeelte voor fietsers en scooters. We zijn in Chau Doc. Na ons omgekleed te hebben in het hotel gaan we nog een boottochtje maken over de Mekong rivier. We zien hoe ze hier hele visreservoirs onder de huizen hebben en bezoeken een Cham dorpje, waar met name moslims wonen. Daarna nog even een geldautomaat zoeken, want we hebben nog geen Vietnamese Dong. Na vier automaten geprobeerd te hebben is het uiteindelijk gelukt. Nu lekker uitrusten.

Eendenoptocht

Hoewel het onze eennalaatste dag is in Cambodja blijven we genieten van al het moois dat dit land te bieden heeft. We vertrekken elke keer vroeg, zodat we in de ochtend al zoveel mogelijk kilometers achter de rug hebben, maar altijd genoeg tijd houden om te stoppen waar we willen.

Vandaag was het weer zo’n dag waarop we vaak gestopt zijn, gewoonweg omdat de omgeving zo mooi was en er vaak foto’s gemaakt moesten worden. Terugkijkend op vandaag denk ik dat we de mooiste route tot nu toe gehad hebben.

Om half 8 zitten we al weer op de fiets met onze regenjassen aan. Hoewel het regent blijft het hier schitterend om te fietsen. Veel mooier zelfs dan in het droge seizoen, omdat alles nu mooi frisgroen is. De eerste 8 km rijden we Kep uit op een asfaltweg. Onze gids weet echter wat wij leuk en mooi vinden en heeft ook vandaag weer een alternatieve route naar Takeo uitgestippeld. Routes die hij zelf vaak ook nog niet gefietst heeft, maar die ver weg blijven van de doorgaande wegen. Dit betekent vaak wel dat we meer moeten klimmen en dalen of dwars door overstroomde delen weg moeten fietsen. Na onze modderpartij van gisteren kijken we echter nergens meer van op. We klimmen en dalen nu langs vele peperplantages en gaan uiteraard ergens op bezoek. Het is onvoorstelbaar hoe gastvrij de Cambodjanen overal zijn, we zijn altijd welkom en vinden het ontzettend leuk dat je bij hen komt kijken. De peperplantages strekken zich over een enorm gebied uit. We fietsen weer verder, totdat er een splitsing is. Er wordt weer even op de telefoon gekeken om te zien hoe we het beste onze tocht off road kunnen vervolgen.

Er volgt nu een wat vlakker gedeelte, ware het niet dat de weg erg rotsachtig en hobbelig is. Aan weerszijden van de weg zijn nu grote rijstvelden. Regelmatig zijn mensen bezig om de bosjes rijstplanten in de grond te zetten. Ook hier zijn we weer welkom om te zien hoe ze dit doen. Geen enkel probleem om hier ook foto’s van mensen te maken. Een stuk verderop staan er zelfs meerdere mensen op het land die staan te springen en zwaaien, omdat ze op de foto mogen. Er wordt gegrapt dat ze nu “overseas” gaan en daar beroemd zullen worden.

De natuur en de mensen blijven ons boeien. De weggetjes worden steeds smaller. Zo smal zelfs, dat ze niet kapot gereden kunnen worden door vrachtwagens. We zien steeds meer eenden over de dijkjes van de rijstvelden lopen en tijdens één van onze stops worden de kuikentjes midden op het pad voor onze ogen verhandeld. Een oudere man heeft een krat achter op z’n fiets vol met eendekuikentjes en een dorpelinge zoekt met zorg de mooiste 10 uit. Ze let vooral op de “voetjes”.

Even verderop worden we gedwongen om even af te stappen. Familie eend steekt namelijk over van de farm naar de tegenover gelegen vijver en het zijn er niet zomaar wat. Tussen de 200-300 eenden steken achter elkaar de weg over en spartelen even later van blijdschap in de vijver. Uniek dat je dit allemaal tegenkomt.

De kinderen zijn onderweg weer allemaal even enthousiast. Vanuit alle hoeken en gaten hoor je ze hello roepen en vaak hebben ze dit een stukje verderop ook al gehoord, waardoor ze daar ook al naar de weg komen rennen om te zwaaien en hello te roepen. Tussen al deze natuur zie je af en toe ook nog een tempelcomplex liggen. Echt van alles en iedereen verscholen, maar er is flink geld in gestoken. Veel meer dan de mensen in deze buurt ooit zullen verdienen.

De rode kleiweg kronkelt zich voort tot we op een gegeven moment volledig omgeven zijn door water. De weg dient hier nu als dijk. Bomen staan midden in het water en de bergen weerspiegelen op het wateroppervlak.

Tussendoor moeten we onze kettingen schoonspuiten en weer van een beetje olie voorzien, want schakelen wordt steeds lastiger met al die modder. Het is goed dat we fietsen gehuurd hebben, want die hebben hier flink te lijden. Onze chauffeur en gids zorgen er echter elke dag weer voor dat ze helemaal schoon zijn.

Rond 12 uur bereiken we de bewoonde wereld weer en gaat de weg weer over in asfalt. Nog een kilometer of 10 alvorens we zullen lunchen.

Het laatste stuk, nog zo’n 25 km kunnen we niet meer binnendoor en vervolgen we de asfaltweg om na 90 km voldaan af te stappen.

Hogedrukspuit in plaats van douche

Er staat vandaag een korte rit op het programma, dus vertrekken we pas om 8 uur. We verlaten Kampot weer en rijden de stad uit langs de brede rivier. Het is opvallend stil op het water voor zo'n grote rivier.

Eenmaal buiten de stad komen we weer terecht tussen grote velden die vol staan met water. Deze bekkens worden gebruikt voor zoutwinning. In het droge seizoen vallen deze bekkens droog en kunnen ze het zout winnen. Het water komt van de grote rivier. Dit is dus een zoutwaterrivier. Het platteland kan hier niet gebruikt worden voor agricultuur vanwege dit zoute water.

We fietsen rustig verder, aangezien het aantal kilometers vandaag beperkt is. Op de achtergrond glijdt het gebergte van Bokor Mountain National Park met ons mee. De waterbuffels doen hun naam weer eer aan en banjeren onvermoeid door het water en de modder. Onze weg is redelijk goed, maar door de lichte regen wel vol met plassen.

We nemen nu de afslag naar Kep, onze volgende bestemming. Er wordt gewerkt aan de weg over een stuk van ca. 6 km. Op zich niet erg, want de onderlaag van de weg is nog wel redelijk verhard. Het probleem is echter de natte bovenlaag, die alleen maar slijk en modder opspat. Binnen no time zijn we niet meer herkenbaar. Van boven tot onder zitten we helemaal onder de blubber. Het regent niet, dus het kan er ook niet zomaar vanaf spoelen. Als drie blubbermonsters op een mountainbike (of wat er voor moet doorgaan), rijden we door. Zelfs onze schoenen zijn niet meer zichtbaar. We stoppen zelfs even om hier foto's van te maken. Dit hebben we echt nog nooit meegemaakt en ook de lokale mensen moeten hard lachen als ze ons zo zien. Ik ben echt benieuwd of ze ons zo wel zullen binnenlaten in het hotel. Eindelijk hebben we weer een normale weg. Dat fietst een stuk aangenamer, maar we zien er nog steeds niet uit.

Langs de weg worden brommers schoongespoten met een hogedrukspuit. We stoppen en laten onze fietsen gelijk ook maar even schoonspuiten. Met een beetje water uit een groot vat proberen we onszelf ook weer een beetje schoon te spoelen, maar we merken al snel dat dat niet zoveel zin heeft. Dan zit er nog maar 1 oplossing op ..... ook maar onder de hogedruikspuit. Stuk voor stuk worden we van top tot teen helemaal schoongespoten. We staan te soppen in onze schoenen, maar we zijn wel weer iets schoner. De lokale bevolking vindt het geweldig ... en wij ook. Ondanks het feit dat we zeiknat zijn kunnen we toch weer een beetje toonbaar over straat.

We vervolgen onze weg naar Kep en bezoeken daar de krabmarkt. De vis, garnalen, krabben en inktvis worden hier direct uit zee verkocht op de markt. Als je wilt maken ze het ook direct voor je klaar. Verser dan dit kun je het niet krijgen.

We besluiten om onze lunch in een van de naastgelegen tentjes te hebben. We bestellen een heerlijke vis, gegrilde garnalen en onze chauffeur haalt nog een extra vis van de markt, die we ook in het restaurantje opeten. Het maakt de mensen hier allemaal niet zoveel uit dat je ook zelf meegebracht voedsel consumeert.

We hebben heerlijk genoten van de verse vis en garnalen en kunnen nu even bijkomen van onze belevenissen.

Voor het eerst onze regenjacks aan

Voor het eerst tijdens deze vakantie vertrekken we met onze regenjacks aan. De fietsbril gaat af, want met regen zie je dan alleen maar de waas van druppels. Het is regenseizoen in Cambodja en aangezien we in een meer bergachtig gebied zitten merken we dat flink.

Gelukkig is de route vandaag over asfaltwegen, hetgeen een heel stuk sneller gaat dan de afgelopen dagen. Met m’n knal oranje regenjack ben ik in ieder geval niet over het hoofd te zien.

De fietstocht gaat vandaag van Sihanoukville naar Kampot, een oud Frans koloniale stad aan de westkust van Cambodja. We fietsen voorbij vissersdorpen, waar vrouwen onderweg de oesters schoonmaken, langs moslimdorpen en smederijen.

De omgeving verandert van strandgebied naar berggebied. We rijden langs het Bokor Mountain National Park, waar nog wat wilde dieren te vinden zijn. De bergen zijn grotendeels gehuld in de mist. Gedurende een uur of 1,5 kunnen we redelijk doorrijden met slechts wat lichte regen. We gaan weer heel wat stukken vals plat omhoog, maar hebben het gewoon niet eens meer in de gaten. We moeten alleen continu opletten voor de grote kuilen in de weg en de langsrijdende vrachtwagens die ons flink nat kunnen maken als ze door de plassen rijden, of gewoon door het opspattende water van de weg. Het laatste uur komt de regen helaas weer wat harder naar beneden. Ondanks de regen zijn we al snel op onze bestemming. We steken een grote rivier over via de fietsbrug en rijden dan nog een stukje langs de rivier alvorens we ons hotel bereiken. De afstand van een kleine 60 km ging wel erg makkelijk vandaag.

Omdat we nog de hele middag voor ons hebben besluiten we er nog op uit te trekken richting de lokale markt en aan de oever van de rivier.

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Hamba