Rolandingridshaya.reismee.nl

Atletiek in plaats van fietsen

Een rustdag aan het strand van Sihanoukville. Het enige probleem is, dat er de hele dag regen voorspeld is. In de ochtend is het in ieder geval nog droog, dus wagen we het er maar op om een wandeling langs het strand te maken. Na een half uurtje wandelen komen we bij wat strandtentjes, waar we even heerlijk kunnen relaxen met een kopje thee. Voor ons op het strand komen lokale verkopers langs met hun koopwaar en worden de zojuist gevangen garnalen en krabbetjes direct voor je klaargemaakt. We kunnen ons heel goed voorstellen, dat het hier goed vertoeven is in het droge seizoen.

Ondertussen kleurt het van lichtgrijs langzaamaan donkerder tot bijna zwart. In de verte zien we de regen al met striemen naar beneden komen. We proberen zo snel mogelijk terug te keren, maar de eerste spetters zijn al voelbaar, totdat we toch wel hele grote druppels voelen. We snellen van palmboom naar palmboom om nog enigszins bescherming te zoeken. De laatste kilometer is het echter rennen naar ons resort. Daar aangekomen barst het echt los en zijn we gedwongen om nog een half uurtje bij de receptie te zitten alvorens we via de tuinpaadjes naar ons bungalowtje kunnen.

Aangezien het EK atletiek inmiddels is begonnen gaan we in de middag de livestream bekijken en later zelfs op Eurosport hier in Cambodja te zien. Geen verkeerde keuze op deze druilerige dag. In plaats van fietsen dus atletiek.

Om nog enigszins droge schoenen te hebben voor het fietsen morgen maak ik zoveel mogelijk scheurpuzzels, zodat de losse blaadjes in de schoenen kunnen, aangevuld met toiletpapier. ‘s-Avonds dan nog het grove werk met de föhn, want echt droog is het nog steeds niet. Hopelijk hebben we morgen nog enigszins droge voeten.

Een gratis modderbad

Het heeft de hele nacht flink geregend. We zijn benieuwd of er vandaag gefietst kan worden. Toch maar de wielerkleding aan en op naar het ontbijt. We zitten nu 3 nachten in hetzelfde hotel en het valt ons op dat het personeel veel minder voorkomend is. Niet dat ze onvriendelijk zijn, maar ze zijn minder gelukkig. Ze worden aangestuurd door Chinees management. Zelfs de Chinese gasten die bij ons in de ontbijtzaal zitten commanderen het personeel of snauwen hen af, terwijl ze gewoon op een goede wijze hun werk doen. Jammer dat ze alleen deze botte manier kunnen hanteren.

Om 8 uur zijn we volledig klaar om te vertrekken. Het is droog, dus we stappen op de fiets. De wegen zijn echter lange van droog en eenmaal van de grotere wegen rijden we flink door de modder en staan grote delen onder water. We moeten voorzichtig rijden, want overal zitten grote gaten vol met water en modder in de wegen. Een hele kudde koeien verspert ons de weg, waardoor we even moeten afstappen. Even verderop gaan we flink klimmen. Het voorblad gaat naar de kleinste versnelling en we moeten flink aan de bak. Niet alleen omdat het zo steil is, maar ook vanwege de blubberige en losse steentjes als ondergrond. Met onze ongetrainde benen weten we toch weer boven te komen. De weg gaat nu continu op en neer, de ondergrond blijft hetzelfde, totdat we op een gegeven moment een bochtig steil pad naar beneden moeten. Het uitzicht is hier prachtig, maar fietsen onmogelijk. Grote scheuren met diepe gaten lopen over de hele weg. We zijn genoodzaakt om lopend naar beneden te gaan en springend over de scheuren te gaan met de fiets in de hand. Eenmaal beneden komen we op een geheel vlakke grindweg midden door een schitterend landschap. We fietsen met z’n drieĂ«n, onze gids, Roland en ik en voor de rest is er helemaal niemand. De palmen en waterbuffels reflecteren in het water dat veelvuldig op het land ligt.

Het is werkelijk een schitterende route, waar je zonder fiets nooit zou kunnen komen. Zelfs scooters/brommers tref je hier niet aan, omdat het gewoonweg onbegaanbaar is.

We arriveren bij het Ream National Park en laten de fietsen achter om lopend verder te gaan. We hiken een minuut of 45 door de bossen en zien apen vechten in de boomtoppen. Veel dieren in de vrije natuur zie je niet meer in Cambodja. Vele dieren zijn verdwenen als gevolg van de massale ontbossing een nog steeds wordt daar weinig aan gedaan. Na onze wandeling arriveren we bij het strand, waar we de boot zullen nemen naar de mangrove bossen op het tegenover liggende eiland. Een vissersbootje wordt opgetrommeld en het water van de afgelopen regenbuien wordt eruit geschept alvorens we instappen. Schoenen en sokken eerst uit doen, anders kunnen we straks niet meer normaal fietsen. Na nog geen 15 minuten varen wordt besloten om terug te keren. Er hangt een gitzwarte bewolking boven ons en het begint enorm hard te waaien/stormen. Gelukkig houden we het nog droog. Eenmaal terug aan land staat ons busje een eindje verderop al weer klaar en stappen we weer op de fiets.

Het begint te regenen, maar we gaan stug verder. De weg wordt 1 grote rivier en inmiddels zijn we volledig doorweekt. De wind krijgt orkaankracht en een wolkbreuk opent zich boven ons. We zijn nu toch al doorweekt, dus proberen we onze route zo goed en zo kwaad als mogelijk te vervolgen, met een striemende regen in onze gezichten. We zien niet veel meer, maar banen ons een weg door de modder.

Vlak voor de grote weg stappen we weer af om onze fietsen in de bus te laden. We staan even te schuilen bij een lokaal winkeltje en nemen nog even een douche onder de luifel, zodat we al zoveel mogelijk de modder van onze rug kunnen spoelen alvorens we in de bus stappen. Ondanks de regen hebben we toch heerlijk gefietst en een schitterend stukje van Cambodja gezien. De grootste uitdaging nu is om onze kleding weer schoon te krijgen.

Een mierenplaag in de bus

Van Kirirom naar Sihanoukville. We ontwaken al vroeg, want gedurende de nacht hadden we het voor het eerst koud. Bovendien lagen we de vorige avond al om half 9 op bed, omdat er niets anders te doen was en het buiten al volledig donker was. Onze homestay had nog wel een klein lampje op de kamer, maar onvoldoende om te kunnen lezen. We zijn dus al ruim voor zessen wakker en gaan op ons gemak weer inpakken. Om zeven uur ontbijt met heerlijk warmgebakken stokbrood. We stappen daarna direct op de fiets. De route gaat weer helemaal door het achterland, langs de akkers en palmbomen velden. De weg gaat flink op en neer. Normaal gesproken gebruik je de snelheid naar beneden om alvast gang te maken voor de stukken omhoog. Helaas is dat hier niet het geval, want er zitten weer heel veel diepe gaten in de weg, dus het is continu oppassen dat je daar niet doorheen gaat. Eenmaal beneden is het dus weer van voren af aan opbouwen om naar boven te klimmen. Het is wederom rode kleigrond en deze keer iets minder stoffig dan gisteren, omdat het geregend heeft. Even later gaan we over op asfalt. Niet dat dat beter is hoor, er zitten net zo veel, zo niet meer grote kuilen in. We hebben er vandaag een goed tempo in zitten en we fietsen heerlijk.

Na 21 km bereiken we de highway. We stappen af en vervolgen onze weg met het busje. Deze weg is te druk om langs te fietsen.

In de bus nuttigen we een gezonde haverreep, maar 1 blijkt helemaal onder de kleine miertjes te zitten, hoewel deze nog helemaal afgesloten zit. We denken dat dat gebeurd moet zijn in de homestay. Even later komen we er echter achter dat de hele bus krioelt van de kleine miertjes. Onze chauffeur had vanmorgen wat gestekt voor eigen tuin, maar deze tas blijkt helemaal vol te zitten.

Tijdens de lunch maakt hij de bus weer helemaal schoon. In de tussentijd barst de regen los. Het komt werkelijk met bakken uit de hemel. Met nog zo’n 47 km voor de boeg besluiten we de tocht voor vandaag te staken. We zullen alleen nog maar over de grote drukke weg gaan en in de gietende regen. Op zich jammer, want de benen waren goed.

We vervolgen de weg per busje. Het water stroomt over de wegen en overal is het ondergelopen. Richting Sihanoukville wordt het aangezicht nog mistroostiger. De Chinezen hebben hier hele stukken land opgekocht en zijn nu volop hoge flats aan het bouwen. De winkels worden Chinees, de restaurantjes worden Chinees en grote casino’s verrijzen uit de grond. Een heel ander gezicht dan we tot op heden van Cambodja hebben gezien. De rest van de middag benutten we dan maar om in ons hotel de wielerkleding uit te wassen en nog even kort in de regen richting het strand te wandelen.

Bij lokale familie slapen op het platteland

Het is een goede dag om de hoofdstad te verlaten. Doordat iedereen vrij is (het is zondag), is er niet al te veel verkeer op de weg. Toch gaan we eerst een klein stukje met de bus, zodat we de highway straks zoveel mogelijk kunnen vermijden. Eenmaal op de fiets is het weer voornamelijk rode kleiweg. Deze is echter zo droog dat we iedere keer in een stofwolk belanden als er een auto voorbij komt. We hebben een enorm sterke tegenwind. We rijden naar het westen van het land richting Kirirom. Het landschap verandert snel. Allereerst zien we de vlakke rijstvelden, later palmbomen met daartussen rijstvelden en langzaamaan beginnen de bergen zich zichtbaar te maken.

Veel grond wordt hier te koop aangeboden. 5x20 m voor $1.700, of 5x25 m voor $2.000. Tussendoor grote kleding- of schoenenfabrieken. We naderen de bergen en de lucht wordt steeds donkerder. We houden het gelukkig droog. We hebben inmiddels al weer 60 km gefietst en stappen weer in de bus om nog ruim 2 uur verder te rijden. Eerst lunchen we nog heerlijk met kikker op het menu. We rijden naar onze homestay die onderdeel uitmaakt van een ecotoerist coöperatie. Het project is opgezet om mensen kennis te laten maken met het leven op het platteland. Dit is een extra inkomstenbron om ervoor te zorgen dat er geen bomen meer gekapt worden in de jungle en dat er zelfs nieuwe bomen worden aangeplant. We slapen in 1 van de huizen van een boerenfamilie. Beneden (onder het huis) vindt alles plaats. Daar staat ook de televisie. Alles buiten. Boven is een overdekte ruimte met daarin een aantal matrassen. Erboven hangen een paar klamboes om ons nog enigszins te beschermen tegen de muggen. Op het terrein lopen kippen, kuikentjes en honden, waaronder zelfs een puppy. Een douche is er niet, maar wel een apart gebouwtje waar we wat water over ons heen kunnen scheppen om het ergste zand van ons af te spoelen. Kleding uitwassen zit er vandaag dus niet in en WiFi is er uiteraard ook niet. Gelukkig waren we voorbereid en hadden we alles zoveel mogelijk opgeladen in Phnom Penh.

De avond zal niet lang duren. Na het diner is het snel donker en zullen we snel ons matje opzoeken. Deze keer geen airco.

Verwondering en ongeloof over de werkwijze van de Rode Khmer

Een indrukwekkende dag, met een hoop stille momenten voor reflectie.

We beginnen de dag in Phnom Penh met een bezoek aan het Royal Palace een de Silver Pagoda. In deze residentie worden alle staatshoofden ontvangen en vinden de koninklijke bruiloften plaats. Alles wat je ziet blinkt, of het nu goud, zilver of jade is.

De koning is aanwezig, te zien aan de vlag. Hij is echter niet erg geliefd bij z’n eigen bevolking. Hij laat z’n oren erg hangen naar hetgeen China en Vietnam van Cambodja verlangen en komt weinig op voor z’n eigen land.

De Silver pagoda, op hetzelfde terrein naast het Royal Palace, heeft deze naam gekregen vanwege de vloer. Deze is geheel gemaakt van zilveren tegels. Hier is echter nog weinig van te zien, aangezien deze grotendeels bedekt is door vloerkleden.

Iets verderop in de stad bezoeken we het Genocidemuseum Tuol Sleng, eigenlijk een voormalige school die tot gevangenis werd omgebouwd in de tijd dat de Rode Khmer aan de macht was. De gevangenis is in de staat achtergelaten waarin deze werd aangetroffen toen de Rode Khmer de stad ontvluchtte. Hun leider, in de volksmond Pol Pot (afkorting voor Political Potential), heeft hier menig Cambodjaan gevangen gezet. Toen hij aan de macht kwam heeft hij alle enigszins geschoolde mensen alles afgenomen en naar het platteland gestuurd om daar te laten werken. De hoogste politieke figuren werden echter opgepakt, evenals artsen, leraren, monniken en studenten. Zij werden gevangen gezet en gemiddeld 10 uur per dag gemarteld op de meest gruwelijke wijze, dit alles om zoveel mogelijk informatie los te krijgen over andere belangrijke personen en gezinsleden om deze later op te kunnen pakken. Nagels werden uitgetrokken en daarna overgoten met zuur, vingers werden afgehakt, zweepslagen werden uitgedeeld en de wonden daarna overgoten met zout, electroschokken werden toegediend. Aan handen en voeten gebonden werden ze onder gedompeld in water, vrouwen werden massaal verkracht alvorens ze weer ondervraagd werden. Teveel gruwelijkheden om op te noemen. De hoogst geschoolden werden 6-7 maanden gevangen gehouden en ondervraagd/gemarteld, de lager geschoolden gemiddeld 2-3 maanden. De vrouwen die de “cellen” moesten schoonmaken werden na een maand of 3 weer vervoerd naar een andere gevangenis, om daar hetzelfde werk te doen. Althans, dat is wat ze te horen kregen, want in werkelijkheid werden ze stuk voor stuk vermoord. De gevangenen krijgen na hun gevangenschap en bekentenissen te horen dat ze weer een nieuw thuis zullen krijgen. Ze worden geblinddoekt vervoerd naar een plek in de jungle, ca 40 km verderop. Ze weten niet waar ze zijn en belanden allemaal in de massagraven. Op steeds wisselende manieren vinden zij stuk voor stuk de dood. Niet zomaar een kogel (nee deze konden ze beter gebruiken voor de oorlog), maar door het doorsnijden van de keel, steken van een bajonet in de borst, een bijl door de schedel enzovoort, enzovoort, enzovoort. Baby’s werden zelfs aan de voeten vastgehouden en met de hoofden tegen een boom doodgeslagen of omhoog gegooid om ze daarna op te vangen op de punt van de bajonet. De lever van enkele mensen werd eruit gesneden om te koken en op te eten. Al deze “halfdoden”, want lang nog niet iedereen was direct dood, werden in de massagraven gegooid en overgoten met DDT, zodat er geen stank kon ontstaan. Jaren hebben mensen niet geweten dat deze killing fields bestonden, met uitzondering van Rusland en China, die de Rode Khmer ondersteunden met wapens. In ruil daarvoor kregen ze producten van het land, zoals rijst, waarvoor alle gevangen genomen mensen moesten werken. Was je uitgehongerd of versleten door de fysieke inspanningen in de brandende zon, dan was je lui en werd je afgevoerd naar de gevangenis.

Stil van al deze ellende stappen we in ons busje en rijden naar het Cheung Ek killing field. Hier zijn ca. 20.000 Cambodjanen gevonden (van de in totaal 3 miljoen vermoordde mensen). In 3 jaar tijd was de populatie afgenomen van 7 naar 3,5 miljoen. De resterende 0,5 miljoen was gevlucht naar het buitenland.

In de beginperiode van het regime van Pol Pot waren ze zelfs zo ziek van geest dat ze alle studenten in het buitenland opspoorden om hen over te halen terug te keren naar hun land. Ze zouden hard nodig zijn om de nieuwe regering te ondersteunen en ze zouden goede posities kunnen krijgen. Toen ze echter allemaal grotendeels terug waren, werden ook zij direct getransporteerd naar de killing fields.

In Cheung Ek killing field zie je een opeenstapeling van skeletten, ingedeeld per leeftijdscategorie en de wijze waarop ze ter dood zijn gebracht. Op het terrein zijn allemaal kuilen zichtbaar, waaruit de lichamen/skeletten geborgen zijn. In totaal zijn hier 129 massagraven gevonden. Door de regen spoelen er af en toe nog kledingstukken naar boven uit de grond. Dit alles is nog steeds zichtbaar. De boom waartegen de baby’s zijn doodgeknuppeld staat er nog steeds ter nagedachtenis aan al deze kinderen en is momenteel rijkelijk versierd met kleurrijke armbandjes.

In totaal waren er in Cambodja 432 van deze killing fields verspreid over het hele land. Onvoorstelbaar wat hier slechts een paar jaar geleden allemaal heeft afgespeeld.

In totaal lagen er 11 miljoen mijnen in het land, waarvan nu 60-65% is opgeruimd. Het anti-mining fund van Lady Diana investeert nog steeds veel geld om de Cambodjanen hierbij te helpen. Het doet de Cambodjanen met name zeer dat zij totaal geen support hebben gekregen van China en Vietnam die hier de meeste mijnen hebben neergelegd.

Met gepast respect verlaten we de killing fields weer, waar elke toerist stil in een hoekje of onder een boom naar de tekst op de hoofdtelefoon luistert en vol verwondering en ongeloof achterblijft. Helaas is het nog steeds alleen een plek waar de toeristen komen, want bijvoorbeeld educatie voor scholen over dit onderwerp blijft achterwege, door het regime van de communistische partij. Gezinnen proberen het hun kinderen zoveel mogelijk bij te brengen. Sommigen zijn nog steeds bang om hun kinderen naar school te sturen. Bang dat hen hetzelfde kan overkomen in de toekomst als ze beter geschoold zijn. Het jammere is dat ze het politieke systeem nog niet kunnen wijzigen, ondanks de verkiezingen. Het merendeel van de mensen is tegen het huidige regime. Ze moeten naar eigen zeggen geduld hebben. Voorlopig zitten ze nog met handen en voeten gebonden aan Vietnam een China, omdat ze daar veel schulden hebben. Deze landen hebben dan ook grote invloed op de Cambodjaanse regering.

We keren terug naar Phnom Penh en hebben de middag ter vrije besteding. We rusten nog even uit aan het zwembad met uitzicht over de hele stad, omdat we op de 8e etage zitten. Daarna wandelen we langs de boulevard aan de rand van de Mekong rivier tegenover het Royal Palace. Er is enorm veel bedrijvigheid en overal zien we stalletjes waar bloemen of vogeltjes verkocht worden. We schieten een paar jonge Cambodjaanse meisjes aan en vragen wat de reden van de festiviteiten is. Ze vertellen ons dat het full moon is en dat iedereen dan bloemen offert of een vogeltje vrijlaat als uiting van goede daad. ’s-Avonds eten we in een schitterend open restaurant aan de oever van de Mekong rivier met mooi uitzicht op al de gekleurde boten die voorbij varen.

Rondje eilanden voor Phnom Penh

Met een afstand die per fiets niet in 1 dag te overbruggen is gaan we grotendeels met de bus van Siem Reap naar de huidige hoofdstad Phnom Penh. Helaas dus geen binnendoor weggetjes meer en een beetje doezelen in het busje. Tussendoor stoppen we even om gefrituurde tarantula of wormen te eten. Die hebben we toch maar vriendelijk afgeslagen. De rambutan (soort lychees met rood/gele stekelige schil) smaakte een stuk beter. Iets voor Phnom Penh stappen we uit de bus om toch nog een stukje te kunnen fietsen. We nemen de veerpont naar de eilanden die midden in de Mekong rivier liggen vlak voor Phnom Penh. Hier is de arbeid weer grotendeels geconcentreerd rond het weven. Vele mooie sjaals worden met ouderwetse weefgetouwen gecreëerd.

Uiteindelijk komen we weer bij een andere veerboot uit, die ons naar het vasteland brengt. De skyline van de stad is nu prachtig zichtbaar. We fietsen nog een klein stukje alvorens de dag er al weer op zit. We zijn helaas al iets te laat om het Royal Palace te bezichtigen, dus dat komt morgen op het programma.

Op de ossenkar op weg naar Beng Mealea

Onze laatste dag alweer in de omgeving van Siem Reap. Ons hotelpersoneel is elke dag weer enthousiast als ze ons zien verschijnen in wielerkleding. Het hotel werkt met veel jongelui uit arme gezinnen, die ze trainen en opleiden voor het hotelvak. Ze willen allemaal even aardig en behulpzaam zijn en zijn super nieuwsgierig en geĂŻnteresseerd wat je allemaal gaat doen.

We vertrekken weer om 8 uur en dat blijkt eigenlijk al weer te laat. De zon brandt al behoorlijk en de temperatuur is al 33 graden. Via een aantal kleine achteraf weggetjes ontlopen we snel de drukke stad. Deze wordt ingewisseld voor de rust van het helgroene platteland. Vandaag rijden we voornamelijk op hele kleine wegen, passeren we vele kleine dorpjes, gemeenschappen en zien we kinderen op weg naar en van school. Op het platteland is er om de 2–3 km wel een school te vinden. De kinderen gaan ofwel in de ochtend, ofwel in de middag naar school. Hier op het platteland zie je ze bijna allemaal op veel te grote oude fietsen rondrijden in hun blauw met witte uniformen. Er is nog geen leerplicht in Cambodja, maar ca. 80 % van de kinderen gaat tegenwoordig wel naar school. Onze huidige gids bijvoorbeeld ging pas op z’n 10e naar school. Er was gewoon geen geld om een uniform te kopen. Om te eten te krijgen en te kunnen studeren ging hij een aantal jaren bij de monniken leven. Nu werkt hij als free lance fietsgids met soms slechts 1 of 2 opdrachten van 2-3 dagen in de maand. Nauwelijks of soms niet genoeg om babymelk voor z’n dochtertje te kunnen kopen.

We zien de boeren de rijstplantjes op het veld uitzetten. Veelal vrouwen, die hier het zware werk doen. De ossenkarren komen voorbij en even verderop mogen we een stukje meerijden. Een houten kar met houten wielen op een harde stenige ondergrond. Dan is ons harde zadel van de fiets nog zachter. De ossen hebben duidelijk ook moeite met de zware en warme omstandigheden. We hebben in ieder geval genoeg bekijks van de lokale bevolking. Toch maar weer verder op de fiets.

De rijstvelden worden afgewisseld met kleine dorpjes, af en toe een splitsing en dan weer een tempel of school. We rijden helemaal binnendoor naar de tempel van Beng Mealea, 67 km buiten Siem Reap en door zijn wat verder gelegen ligging minder bezocht door toeristen dan het Angkor tempelcomplex.

Beng Mealea ligt verscholen in de jungle. De ruĂŻnes zijn grotendeels overwoekerd door de jungle, maar vele delen zijn ook ingestort. Het hele terrein er omheen was terrein in handen van de Rode Khmer en in samenwerking met de Duitsers heeft de overheid daar de afgelopen jaren bijna 1000 mijnen weggehaald. Het terrein is nu schoon. Het junglegebied en de ruĂŻnes zien er vredig uit, maar er is hier in het verleden heel wat gebeurd.

De terugweg doen we met ons busje, zodat we laat in de middag nog even over de markt van Siem Reap kunnen slenteren. In de avond worden we naar een dansvoorstelling gebracht, waar we tevens dineren. De gebruikelijke sierlijk geklede danseressen vertonen hun kunsten, maar het leukste vonden we toch wel de up-tempo coconutdans.

Bezoek aan vissersdorp op palen, Kompong Pleuk

Ook vandaag vertrekken we weer om 8 uur. Verschil met andere dagen is dat het vandaag volledig onbewolkt is en de zon al hard op onze lichamen brandt. We kronkelen de drukke stad van Siem Reap uit en belanden al snel op het platteland. Er wordt volop gewerkt om de rijst van het land te halen, grote kleden liggen uitgespreid langs de weg om de rijst te drogen, maar ook zien we dat er vele boeren koeien houden. Allemaal witte koeien, die goed reflecteren in de zon. Elke boer heeft daarnaast wel een paar honden, kittens en kuikens rondlopen. We passeren een lokale markt en stappen even af om de sfeer te proeven. Er wordt enorm veel vis verkocht, maar ook hele gevilde eenden en kippen liggen op een rijtje te koop. Iedereen heeft wel iets om te kunnen verkopen. Vaak is het niet meer dan een kleedje en een parasol dat ze nodig hebben en iedereen zit gewoon op de grond.

We vervolgen onze fietsroute naar Kompong Pleuk, een vissersdorpje waar alle huizen op hoge palen staan. De tocht leidt ons weer langs schitterende wegen, allemaal rode klei en vele kuilen die vol staan met regenwater. De dorpelingen zeggen ons allemaal gedag en voor de kinderen is het een waar feest dat je langs fietst. Even verderop worden de tickets voor de boot verkocht, maar we moeten nog een kilometer of 5 fietsen alvorens we daar zijn. Het is een eindeloos langgerekt stuk weg, rode aarde, die als dijk is aangelegd. Aan beide zijden staat water en in het regenseizoen loopt dit helemaal vol. Er staat een flinke harde wind tegen, dus we moeten flink aan de bak.

Eenmaal bij de boot laten we de fietsen en helmen weer achter en krijgen we een privĂ© tour over het water. We varen richting het Tonle Sap meer en passeren de huizen op de hoge palen. In het zomerseizoen leven de mensen dichter bij het meer en in het regenseizoen trekken ze weer naar deze huizen. Als het later in het seizoen is trekken ze nog hoger het huis in. De hele omgeving is hier dan onder water gelopen. De kinderen varen in kleine bootjes weer naar huis, met hun schooluniform nog aan. Ook langs het water is een kerk, een pagode en een school op palen te vinden. De allerkleinsten vermaken zich in het water. Eenmaal langs Kompong Pleuk passeren we een bos dat grotendeels onder water staat. Tussendoor varen de kleinere bootjes. Het Tonle Sap meer is het reservoir om Cambodja niet continu onder water te laten staan. Hoewel het op z’n volst slechts 7 % van het nationale landoppervlak beslaat, woont meer dan 25 % van de bevolking op het water en langs de oevers. Ze leven veelal van de visvangst. Wanneer de netten zijn binnengehaald wordt er al direct verkocht.

Op het grote meer keren we om en gaan weer terug richting onze fietsen. De terugweg gaat weer door grotendeels ondergelopen land. We weten dat de weg eronder ligt en hopen maar dat we niet in een diepe kuil terecht komen. De voeten en benen houden het echter niet droog. We nemen nu een andere route terug, eerst over een zandweggetje. Flink doortrappen dus en behendig met het stuur. De temperatuur is inmiddels opgeklommen tot zo’n 36 graden en brandt vol op onze huid. Roland moet vaseline boven z’n wenkbrauwen smeren, omdat het zweet anders in z’n ogen loopt. Af en toe roep ik dat ik stop om een foto te maken. Dat is toch wel heerlijk van een fietsvakantie. Je kunt het momentum gebruiken, daar waar je met een busje vaak verder rijdt, of dat ene punt net mist. Een ervaring die ik iedereen kan aanraden.

Eenmaal terug in Siem Reap en weer 68 km in de benen kunnen we gebruik maken van de massage die inbegrepen was in onze tour. We spreken om 17 uur af en 2 vrouwen komen ons opzoeken op onze kamer. Onze voeten, benen en schouders worden weer helemaal losgemaakt en geheel ontspannen kunnen we er weer tegenaan.

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Hamba