Samosir - Berastagi

Met de passagiersboot verlaten we het eiland weer. Om lange files bij de ferry te vermijden is onze chauffeur gisteren al weer naar het vasteland vertrokken. We rijden nog zo'n 100 km langs het Tobameer naar het noorden, alvorens we onze eerste stop hebben. Het weer is inmiddels beduidend minder geworden. We rijden door de nevel, die uiteindelijk overgaat in flinke regen. Op het hoogste punt van de krater kijken we uit over het meer, maar gaan dan snel naar binnen om gemberthee te proeven. Deze thee is scherp van smaak door alle ingredienten waarmee deze gemaakt is. Er zit gember in, kardamom, kaneel, bruine suiker en nog iets waarvan ik de naam niet meer weet. De thee is dusdanig pittig dat we maar een half kopje opkrijgen. Wel goed tegen de verkoudheid die we inmiddels hebben opgelopen door de airco in ons busje. We vevolgen onze reis langs het paleis van de koning van de 3e Batak stam in Pematang Purba, de Simakingun. Inmiddels hebben we de poncho's aangetrokken en hebben we paraplu's te leen gekregen. Het paleis geeft ons een inkijkje in de indeling van een traditionele Batakwoning. Met een laddertje klimmen we omhoog om naar binnen te gaan. Onder ons is de ruimte waar de dieren werden gehouden. We zien de ruimte waar gekookt werd en het grote slaapvertrek, waar iedereen verblijft zonder enige privacy. Tegenwoordig wonen er 8 gezinnen in een dergelijk huis. Onderverdeeld per "raam". Ook nu is er nog nauwelijks sprake van enige privacy en ieder gezin heeft een eigen kookplek. Er zijn geen bedden en er wordt gewoon op de grond geslapen, op een kleed.

We passeren nu een gebied dat iets vlakker is, waar vele boeren aktief zijn. Er worden kolen geteeld, wortelen, gember, aardappelen en koffie. Tussendoor prijkt een groot voetbalveld, waarop een waterbuffel ligt te slapen. Bij de waterval van Sipisopiso zien we het laatste deel van het Tobameer, om daarna nog verder landinwaarts te rijden. Na een korte lunch bij een klein lokaal tentje in Tongging rijden we het vulkaangebied in.

We wijken af van de hoofdweg om naar het dorp Dokan te rijden. Hier wonen de mensen van de Karo Batak nog in de longhouses op palen. Een lang huis waar elke familie een eigen plaats heeft. Soms wonen er wel 35 mensen in 1 huis. We bezoeken 1 van de huizen en zien hoe primitief het hier nog is. Geen toilet, dat wordt buiten gewoon gedaan, en geen aparte ruimtes. Terwijl wij binnen wandelen is 1 gezin aan het koken, terwijl even verderop twee vrouwen liggen te slapen op de grond. Buiten krioelt het van de kippen met hun kuikentjes. Overal moet je opletten dat je niet in de uitwerpselen stapt, want ook de lokale bevolking doet haar behoeften gewoon op straat.

We naderen nu Berastagi en zien zowel de Sinabung als Sibayak vulkaan voor ons opdoemen. Beide vulkanen zijn aktief, waarvan de laatste nog in 2015. Morgen zullen we deze vulkaan beklimmen. In Berastagi bezoeken we de lokale fruitmarkt. We proeven allerlei voor ons onbekende vruchten, zoals de heerlijke mangosteen. Het lijkt echter totaal niet op mango. Als je de vrucht ooent zie je wit vruchtvlees, dat erg lijkt op lychee, het is alleen zoeter van smaak. Ook de zoete passievrucht en mandarijnen worden ingeslagen.

We vertrekken nu naar ons hotel, een groot hotel iets buiten de stad en met een mooi uitzicht op de Sibayak vulkaan. De kamers zijn groot en prima verzorgd, het restaurant doet echter "Oostbloks" aan. Grote ruimte met vele grote tafels en weinig sfeer. 's Avonds belanden we daar in een verjaardagsfeest, met een zangeres, harde muziek en honderden mensen om ons heen. We proberen toch nog iets te eten te krijgen. Gelukkig is het hotelpersoneel erg behulpzaam en kunnen wij van achter uit de ruimte dit hele spektakel gadeslaan.