Bukittinggi - Maninjaumeer - Bukittinggi

Ook vandaag blijven we nog in de omgeving van Bukinttinggi. We gaan naar het beroemde kratermeer Maninjau. Het meer ligt in een krater van 17 bij 8 kilometer. Zwemspullen mee, want het schijnt daar erg mooi te zijn om te zwemmen en wandelen. Maninjau betekent "ver uitkijken over". Voordat we daar echter arriveren bezoeken we het dorpje Pandai Sukat dat bekend staat om zijn weef- en houtsnijkunst. Dit is nog steeds hun belangrijkste bron van inkomsten. Voor nog geen 4 euro kopen we een schitterende geweven handtas. Door de suikerrietvelden vervolgen we onze route en bezichtigen we nog een suikerrietfabriek. Overal is het roetzwart van het houtvuur en plakkerig van de suiker. Het zaakje dat we verderop bezoeken waar spekkoek wordt gemaakt ziet er al niet veel beter uit. Ook hier weer veel open vuur in kleine ruimtes.

We vervolgen onze route via Puncak Lawang, alwaar we een mooi uitzicht krijgen over het Maninjaumeer. Je ziet vele viskwekerijen liggen. Via een weg met 44 haarspeldbochten rijden we al aftellend met borden naar beneden richting het meer. Eenmaal beneden wandelen we langs het meer met vele stalletjes die gerookte vis verkopen. Uiteindelijk eindigen we bij een groot hotel waar we kunnen eten en daarna zwemmen. Na een heerlijke lunch willen we toch nog even proberen te gaan zwemmen in het meer, maar na een eerste aanblik op het water en het verhaal van onze gids over de slechte kwaliteit van het water besluiten we hier toch maar van af te zien. We rusten nog even lekker uit en genieten van de zon, maar een bedje or normale stoel is er helaas niet, alleen een houten bankje. Aan alles kan je zien dat dit hotel vroeger groots en luxe moet zijn geweest, maar tegenwoordig is het vergane glorie.

Zoals bij zovele gebouwen hier op Sumatra is er totaal geen aandacht voor onderhoud. De wegen, bruggen, riolering en huizen stammen nog uit de tijd dat de Nederlanders deze hebben aangelegd. Door hun plotselinge vertrek in de oorlog is echter ook de daarmee gepaard gaande kennis verdwenen en heeft men sinds die tijd zo goed als niets meer onderhouden.

We keren weer terug naar Bukittinggi alwaar we eerst nog de Sianok kloof (maar nu beneden) bezoeken. Deze kloof, ook wel Ngarai Sianok genaamd is een vier km lang ravijn met steile rotswanden. Beneden loopt een riviertje waar kinderen volop spelen en volwassenen hun haar wassen. Deze kloof staat ook wel bekend als de Grand Canyon van Indonesie, maar om eerlijk te zijn dan wel een hele kleine variant. Nu nog een laatste stukje richting ons hotel via een smalle bochtige bergweg. Iedereen haalt weer in op plaatsen waar het onmogelijk lijkt en dan liefst nog drie rijen dik ook. Volgens Shaya een ideaal land om auto te rijden, want je kunt er zo hard rijden als je wilt, allerlei kapriolen uithalen en toch niet bekeurd worden.