Bukittinggi - Sipirok

Een lange rit van ca 11 tot 12 uur hebben we vandaag voor de boeg. Half 7 ontbijt en om 7 uur vertrekken. We rijden vandaag van West Sumatra naar Noord Sumatra over de Trans-Sumatra "highway". Deze weg voert door het hart van Sumatra door ongerept regenwoud, afgewisseld met kleine dorpjes, plantages en rijstvelden. De term "highway" betekent hier een smalle bergweg, kronkelend door het landschap, vele kuilen en lastig om in te halen. Onderweg zien we enkele aardverschuivingen, waardoor we iets moeten afwijken van de weg. Door de ontbossing die hier heeft plaatsgevonden komt dit helaas veel voor. Er is wel een herstelplan van overheidswege, maar dat gaat niet snel genoeg en bovendien blijft de lokale bevolking bomen kappen voor eigen gebruik, met alle gevolgen van dien.

De weg is zoals gezegd smal, maar desondanks blijft men roekeloos rijden. Tot gisteren gelukkig nog geen ongevallen gezien, wel regelmatig ambulances. Vandaag zagen we echter een auto die tot stilstand was gekomen in een voortuintje, bijna bij de mensen naar binnen. Even later ook nog een busje waar de voorruit helemaal uitlag. Hier geldt het principe van de sterkste (of brutaalste).

In het plaatsje Bonjol steken we te voet de evenaar over en ontvangen we van onze gids een certificaat. Dit is inmiddels het derde continent waarop we dit hebben gedaan, na Peru en Kenya. De omgeving wordt steeds heuvelachtiger en de bebouwing staat pal langs de weg. We bezoeken een dorpje waar palmsuiker wordt gekookt. De mensen leven er in hele kleine hutjes. Even verderop wordt in de rivier naar goud gezocht. Het heeft echter nog niet geleid tot meer rijkdom. In vergelijking tot West-Sumatra is dit deel nog niet ver ontwikkeld. Nog nauwelijks betonnen huizen, slechts bamboe met zinken daken.

Iets verder in de vallei komen we in een islamitisch dorpje Purba Baru. In het midden van het dorp staat een gigantische villa van de imam in schril contrast met de houten hokken waar de islamitische kinderen moeten verblijven. Vanaf hun 7e jaar gaan ze hier naar de moslimschool, gescheiden van hun ouders. Met 2 kinderen tezamen veerblijven ze in een hok van 1x2 meter, zonder enige voorzieningen. Geen matras, geen douche, geen toilet, geen electriciteit. Vanaf hun 7e moeten ze geheel voor zichzelf zorgen. Koken in de buitenlucht, wassen in de rivier. De manier waarop deze kinderen moeten leven is mensonwaardig en als ouders heb je geen enkel zicht of invloed op hetgeen door de imam wordt uitgedragen. De kinderen gaan alleen in de vakanties naar huis en dat gedurende tien jaar.

Om nog even de benen te strekken stoppen we nog even bij een "botanische tuin". Hier worden vele specerijen verbouwd: laos, citroengras, kardamom, kruidnagel, nootmuskaat, peper, kaneel en nog enkele onbekende kruiden worden ons getoond. Na een heerlijke kop thee vervolgen we onze route naar de eindbestemming. Inmiddels is het gaan regenen en is het flink afgekoeld. Voor het eerst vanavond een jas aan dus. We verblijven in mooie, maar basis cottages. Ook hier weer vergane glorie, mede ingegeven door het enorm gedaalde toerisme sinds de aanslagen op Bali in 2004. Vandaag zagen we voor het eerst 2 andere toeristen (Duitsers) en hier in Siripok zit nog een Nederlands gezin uit Barendrecht. Voor onze gids blijken wij de derde groep te zijn dit jaar die hij begeleidt. Van toerisme is hier op Sumatra dus nog nauwelijks sprake. Dat is ook de reden dat iedereen het bijzonder vindt dat wij hen bezoeken. We prijken nu dus al op menif Indonesich Facebook pagina's.