Het belooft vandaag een lange rit te worden van 85 km. Vroeg vertrekken dus. Om half 7 ontbijten en een uurtje later op pad. We rijden vandaag van Pailin naar Battambang. De eerste 20 km belooft uitdagend te worden met veel klimmen en dalen. We beginnen het klimmen steeds beter onder de knie te krijgen en gaan in een steeds hogere versnelling omhoog. De weg is van goed asfalt en slechts af en toe hoeven we uit te wijken voor wat gaten in de weg. De temperatuur is deze morgen ook aangenaam, zo’n 28 graden. Zeker voor het klimwerk is dat beter dan 37 graden. Langzaamaan wordt het minder bewolkt en stijgt de temperatuur. Een stop na 25 km om even wat te drinken en een banaantje te nuttigen. De volgende etappe is vlakker en we zien schitterende berglandschappen op de achtergrond, het Cardamom gebergte. Daar voor zijn boeren bezig op het land en een kolonne monniken wandelt langs de weg naar de tempel. Een schitterend kleurenspel, waarvoor natuurlijk gestopt moet worden. Dat is ook het grote voordeel, dat we slechts met z’n 2-en zijn. We stoppen waar wij dat willen om alles op de gevoelige plaat vast te leggen.

Even later moeten we vanzelf stoppen, omdat een kudde koeien oversteekt en het tempelcomplex inloopt. Alle mensen zijn vandaag vrij. Niet alleen omdat het zondag is, maar omdat het vandaag verkiezingen zijn. Lang niet iedereen gaat naar de stembus, want op voorhand staat toch al vast dat “Cambodia’s People Party” gaat winnen. Er zijn wel externe controleurs om te checken of alles eerlijk verloopt, maar die komen alleen uit China, Rusland en Roemenië, omdat andere landen de wijze van verkiezingen afkeuren. De enige echte concurrent is vorige week verboden verklaard.

Onderweg worden we regelmatig aangemoedigd door de vele kleine kinderen, die uitbundig naar ons zwaaien en alle Engelse woorden die ze kennen naar ons roepen: hello en bye bye. De bevolking is hier ofwel heel oud, ofwel heel jong. De generatie van 40-60 jarigen is hier zo goed als uitgestorven door de oorlogen, bombardementen van de Amerikanen op de Vietcong in de grensstreek van Cambodja vermoordde 25 % van de bevolking, de oorlog met Vietnam en de Rode Khmer leverde vele doden en gewonden op en ook hedendaags zie je nog de gevolgen.

We stoppen bij ons tweede rustpunt. Mannen zitten een spelletje te spelen dat iets weg heeft van een combinatie tussen schaken en dammen. Aan de overkant van de weg wordt vlees aan de haak gewoon op straat in een kraampje verkocht. Ondertussen zoekt onze gids de rest van de route uit. We gaan van de asfaltweg af en nemen de dirt-road. Een weg van 8 km lengte, schitterend langs kleine dorpjes en landerijen. Enige nadeel is dat we van links naar rechts heen en weer slingeren om het beste stukje weg te vinden. Onze billen krijgen een gratis massage. Het is continu opletten dat je niet gelanceerd wordt, of wegslipt over de rotsige en puntige ondergrond. Een noodstop wordt gemaakt, omdat Roland een complete struik in z’n achterwiel meeneemt. Nog 6 km te gaan over deze weg.

Het blijft continu opletten en heel actief fietsen. Het is goed dat onze banden zo dik zijn. Vlak voor het eind van deze weg gaat het dan toch bijna mis. Door de inspanning zijn we flink bezweet en opeens slipt mijn linkerhand over het stuur weg en tik ik die waarschijnlijk aan, waardoor mijn stuur een kwartslag naar rechts maakt en ik over het stuur rechts in de bosjes beland. Gelukkig kom ik er zonder al te veel kleerscheuren vanaf. Een paar schrammen op m’n benen en flink jodium erop. Ik krijg gelijk goede verzorging en mag de reserve fietshandschoentjes van onze gids gebruiken, zodat ik niet meer kan wegglijden met m’n handen.

We komen weer bij een asfaltweg en kunnen de billen even wat rust gunnen. Op 78 km gaan we lunchen en even later in de bamboo-train. Helaas is het heel erg druk door de nationale vrije dag en moeten we meer dan een half uur wachten. De bamboo-train heeft een historische betekenis voor de regio Battambang. Deze trein in Phnom Sampov deed vroeger dienst om rijst van de hoger gelegen velden naar de stad te transporteren. Een trein zoals je die in oude films zag met een hendel die op en neer bewogen moest worden. De Rode Khmer had deze treinverbinding echter opgeblazen en met lokaal geld werd opnieuw een verbinding aangelegd. Thans is het een toeristische attractie.

We bevinden ons midden in 1 van de meer dan 200 Killing Fields waar Pol Pot meer dan 4 miljoen mensen de dood in heeft gejaagd. Ook de huidige bevolking ondervindt hier nog last van. Bij het restaurant zagen we een jongetje van een jaar of 5–6 met nog slechts een stompje voet aan z’n ene been en een boomstronk als been aan de andere kant. Dit alles ten gevolge van de mijnen die er nog in dit gebied liggen. Er wordt wel hard gewerkt om deze allemaal onschadelijk te maken, maar dat zal nog wel jaren duren.

We fietsen weer door naar onze eindbestemming Battambang. Nog zo’n 23 km, waardoor we op een totaal van 101 km uitkomen. We zijn best een beetje trots op ons zelf. De route is nat, het heeft geregend en uit tegenovergestelde richting zien we scootertjes met daarop mensen in van die blauwe doorzichtige regenponcho’s. Het gaat behoorlijk te keer met de donder, maar het onweer is toch nog redelijk veraf. De weg wordt modderig en hele delen van de weg zijn overstroomd door de regenval, maar ........ terwijl wij fietsen blijft het zowaar droog (met uitzondering van de druppels die van de bomen vallen en de spetterende fietsbanden). Eenmaal in Battambang aangekomen ademt het direct de oud Franse koloniale tijd. Vele oude gebouwen en veel houtsnijwerk. Battambang is tegenwoordig na Phnom Penh de grootste stad, maar door deze oude koloniale sfeer straalt de stad rust uit en lijkt het meer op een dorp. We verblijven in hotel Classy, eveneens met een mooi koloniale uitstraling en sfeer. Ondanks de bewolking kunnen we nog even uitrusten op een grote loungebank nabij het zwembad en met een goed gevoel de fietsdag afsluiten.