Hoewel het onze eennalaatste dag is in Cambodja blijven we genieten van al het moois dat dit land te bieden heeft. We vertrekken elke keer vroeg, zodat we in de ochtend al zoveel mogelijk kilometers achter de rug hebben, maar altijd genoeg tijd houden om te stoppen waar we willen.

Vandaag was het weer zo’n dag waarop we vaak gestopt zijn, gewoonweg omdat de omgeving zo mooi was en er vaak foto’s gemaakt moesten worden. Terugkijkend op vandaag denk ik dat we de mooiste route tot nu toe gehad hebben.

Om half 8 zitten we al weer op de fiets met onze regenjassen aan. Hoewel het regent blijft het hier schitterend om te fietsen. Veel mooier zelfs dan in het droge seizoen, omdat alles nu mooi frisgroen is. De eerste 8 km rijden we Kep uit op een asfaltweg. Onze gids weet echter wat wij leuk en mooi vinden en heeft ook vandaag weer een alternatieve route naar Takeo uitgestippeld. Routes die hij zelf vaak ook nog niet gefietst heeft, maar die ver weg blijven van de doorgaande wegen. Dit betekent vaak wel dat we meer moeten klimmen en dalen of dwars door overstroomde delen weg moeten fietsen. Na onze modderpartij van gisteren kijken we echter nergens meer van op. We klimmen en dalen nu langs vele peperplantages en gaan uiteraard ergens op bezoek. Het is onvoorstelbaar hoe gastvrij de Cambodjanen overal zijn, we zijn altijd welkom en vinden het ontzettend leuk dat je bij hen komt kijken. De peperplantages strekken zich over een enorm gebied uit. We fietsen weer verder, totdat er een splitsing is. Er wordt weer even op de telefoon gekeken om te zien hoe we het beste onze tocht off road kunnen vervolgen.

Er volgt nu een wat vlakker gedeelte, ware het niet dat de weg erg rotsachtig en hobbelig is. Aan weerszijden van de weg zijn nu grote rijstvelden. Regelmatig zijn mensen bezig om de bosjes rijstplanten in de grond te zetten. Ook hier zijn we weer welkom om te zien hoe ze dit doen. Geen enkel probleem om hier ook foto’s van mensen te maken. Een stuk verderop staan er zelfs meerdere mensen op het land die staan te springen en zwaaien, omdat ze op de foto mogen. Er wordt gegrapt dat ze nu “overseas” gaan en daar beroemd zullen worden.

De natuur en de mensen blijven ons boeien. De weggetjes worden steeds smaller. Zo smal zelfs, dat ze niet kapot gereden kunnen worden door vrachtwagens. We zien steeds meer eenden over de dijkjes van de rijstvelden lopen en tijdens één van onze stops worden de kuikentjes midden op het pad voor onze ogen verhandeld. Een oudere man heeft een krat achter op z’n fiets vol met eendekuikentjes en een dorpelinge zoekt met zorg de mooiste 10 uit. Ze let vooral op de “voetjes”.

Even verderop worden we gedwongen om even af te stappen. Familie eend steekt namelijk over van de farm naar de tegenover gelegen vijver en het zijn er niet zomaar wat. Tussen de 200-300 eenden steken achter elkaar de weg over en spartelen even later van blijdschap in de vijver. Uniek dat je dit allemaal tegenkomt.

De kinderen zijn onderweg weer allemaal even enthousiast. Vanuit alle hoeken en gaten hoor je ze hello roepen en vaak hebben ze dit een stukje verderop ook al gehoord, waardoor ze daar ook al naar de weg komen rennen om te zwaaien en hello te roepen. Tussen al deze natuur zie je af en toe ook nog een tempelcomplex liggen. Echt van alles en iedereen verscholen, maar er is flink geld in gestoken. Veel meer dan de mensen in deze buurt ooit zullen verdienen.

De rode kleiweg kronkelt zich voort tot we op een gegeven moment volledig omgeven zijn door water. De weg dient hier nu als dijk. Bomen staan midden in het water en de bergen weerspiegelen op het wateroppervlak.

Tussendoor moeten we onze kettingen schoonspuiten en weer van een beetje olie voorzien, want schakelen wordt steeds lastiger met al die modder. Het is goed dat we fietsen gehuurd hebben, want die hebben hier flink te lijden. Onze chauffeur en gids zorgen er echter elke dag weer voor dat ze helemaal schoon zijn.

Rond 12 uur bereiken we de bewoonde wereld weer en gaat de weg weer over in asfalt. Nog een kilometer of 10 alvorens we zullen lunchen.

Het laatste stuk, nog zo’n 25 km kunnen we niet meer binnendoor en vervolgen we de asfaltweg om na 90 km voldaan af te stappen.