Onze laatste kilometers zijn geteld in Cambodja. Het zijn zeker niet de makkelijkste, want 50 km in iets meer dan 2 uur tijd met stormwind tegen en heuvelop valt niet mee. De benen lopen snel vol. Mijn fiets is ook een beetje op. Er zit een steentje in de derailleur en het kraakt aan alle kanten. Zonder ook maar 1 lekke band gehad te hebben moet ik nu toch wisselen van fiets. Helaas een iets kleiner frame, wat toch een beetje ongemakkelijk zit. We stampen door, hoewel we wel mooiere routes gezien hebben. Dit is een vrij drukke weg naar de grens met Vietnam. In Phnom Den zullen we de grens overgaan. Dat betekent echter ook afscheid nemen van onze gids en chauffeur, die echte vrienden zijn geworden. We hebben een hoop met hen gelachen. We hebben nog een cadeautje voor z’n 4 maanden oude dochtertje gekocht en zeggen hen nu gedag. Een stel om nooit te vergeten.

We passeren weer 2 grensposten, eerst die van Cambodja en later die van Vietnam. Daar moeten we even wachten, omdat er nog wat mensen in de rij staan. Een man dacht echter voor iedereen te kunnen dringen met wat geld in z’n paspoort, maar daar steken we natuurlijk een stokje voor. Gewoon op je beurt wachten. Met handen en voeten wist hij heel goed wat we bedoelden. Eenmaal over de grens moeten we langs nog twee controleposten voor wat stempels. De eerste gaat heel vlot. De man is slechts geïnteresseerd in alle stempels die we van andere landen hebben en lacht ons toe als teken dat we door kunnen. Bij de volgende post weer even wachten. Onze nieuwe Vietnamese fietsgids is al bij ons en geeft aan dat we per paspoort 1 dollar moeten betalen. Aangezien dit riekt naar omkoperij geef ik slechts de paspoorten en wacht wel totdat de man aangeeft dat we moeten betalen. Hij bestudeert de twee paspoorten zorgvuldig en roept dan onze gids erbij. Wij mogen er niet bij zijn. Volgens mij krijgt hij nu te horen dat hij ons beter moet africhten om ook smeergeld te betalen. Uiteindelijk mogen we doorlopen, zonder ook maar iets betaald te hebben. Niet dat het om het bedrag gaat, maar ik weiger om mee te werken aan dit soort praktijken. Welkom in Vietnam.

We vergeten dit snel weer en zoeken onze nieuwe fietsen op. De tassen worden weer in een busje geladen en de eerste kilometers gereden. Helaas geen succes, want de tandwielen zijn helemaal versleten en je trapt iedere keer door. Ik krijg al snel de reservefiets, die gelukkig iets beter is, maar toch nog steeds een stuk minder dan in Cambodja. Alleen maar een constatering, want we laten ons fietsplezier er niet door beïnvloeden.

De middag rijden we gelukkig door wat meer afgeschermd gebied. Met name afgeschermd van de wind dan. Je ziet hier veel meer beplanting en bomen langs de weg staan, waardoor het goed is ingesloten. Kleine weggetjes kronkelen door het groene landschap, overgaand in dijkjes omgeven door water. Je merkt gelijk dat het hier drukker bevolkt is. Ook al rijden we over kleine weggetjes, toch is er altijd wel iemand te bekennen. De kinderen willen je hier allemaal een high five geven en er zijn hier veel meer honden en katten te bekennen.

Tussendoor stoppen we nog even voor een koffie break, maar voor ons zonder koffie. De banaantjes worden weer aangerukt en we relaxen even bij een lokaal tentje.

De laatste paar kilometer gaan over een hele brede weg, met een afzonderlijk gedeelte voor fietsers en scooters. We zijn in Chau Doc. Na ons omgekleed te hebben in het hotel gaan we nog een boottochtje maken over de Mekong rivier. We zien hoe ze hier hele visreservoirs onder de huizen hebben en bezoeken een Cham dorpje, waar met name moslims wonen. Daarna nog even een geldautomaat zoeken, want we hebben nog geen Vietnamese Dong. Na vier automaten geprobeerd te hebben is het uiteindelijk gelukt. Nu lekker uitrusten.