Een speciale dag. We nemen afscheid van de achterblijvende groep. De Duitse meiden vragen nog snel de juiste schrijfwijze van onze namen om vrienden te worden op Facebook. Van Anna, de begeleidster van de vrijwilligers, ontvangen we een officieel certificaat als bewijs van onze bijdrage. Na vele hugs is het nu dan echt adios! Arcas zal altijd een speciaal plekje in onze harten blijven houden en daar waar we kunnen zullen we hen blijven steunen vanuit Nederland.

De boot vertrekt om 8 uur en om 8.30 uur zitten we in een minibusje op weg naar Semuc Champey. Onderweg zien we de omgeving veranderen. De huizen zijn minder van hout en meer van steen. Kinderen lopen massaal langs de weg op weg naar school. De weg is het eerste gedeelte geasfalteerd, maar wel met vele gaten erin. We steken een aantal riviertjes over, maar komen ook ergens uit waar de brug is ingestort. Daar rijden we een houten pontje op. In totaal 6 auto's en 2 vrachtwagens. Ze worden gevraagd iets terug naar achteren te rijden, omdat we teveel voorover hellen. De pont komt in beweging door 4 buitenboord motoren die aan elke hoek bevestigd zitten. Heel provisorisch allemaal, maar we komen aan de overkant.

Langzaamaan komen we in bergachtig gebied. We klimmen steeds meer en het busje heeft moeite om omhoog te komen. Na de lunch wordt de weg steeds slechter. Zelfs zo slecht dat we voor onze ogen een motorrijder zien verongelukken. Hij rijdt in tegenovergestelde richting en heeft een gat in de weg niet opgemerkt. Hij wordt gekatapulteerd en belandt met een flinke smak op de weg. Zijn hoofd is volledig bebloed, zijn vingers zijn gebroken en zijn pols had een grote gapende wond aan de bovenzijde. Geen prettig gezicht. We verlenen hem zo goed en zo kwaad als mogelijk is eerste hulp. De ambulance wordt gebeld, maar die kan er pas over een half uur zijn. Zijn motor zetten we langs de weg en we vragen langskomend verkeer of ze hem mee willen nemen in de juiste richting, zodat hij zo snel mogelijk in het ziekenhuis kan komen. Een paar paracetamol gegeven en water om de wonden schoon te maken. Een half uur later rijden we weer verder.

We rijden nu op een weg met enkel stenen. De weg wordt steeds smaller en we dalen steeds verder af in een kloof. In Lanquin moeten we allemaal uitstappen. De laatste 10 km is heel onherbergzaam en zullen we afleggen achter op een pick-up. Geweldige ervaring, zeker als je in een stuiterbak ook nog foto's probeert te maken. Het laatste stukje over een brug met allemaal losliggende planken. Hier springen allemaal toeristen van de brug het water in. We bereiken ons hostel. Het zijn allemaal vrijstaande bungalows gelegen tegen een berg en uitkijkend op de rivier. Een schitterende plek waar vele toeristen verblijven. Nu avondeten met de vleermuizen fladderend boven ons hoofd.